نظریه تراوش و کاربردهای آن در بوم‌شناسی سیمای سرزمین

پراکنش موفق گونه‌ها در سیمای سرزمین بستگی به درجه پیوستگی کاربری و پوشش آنها دارد. تاثیر آشکار پیوستگی سیمای سرزمین در حفاظت از گونه‌های کلیدی منجر به توسعه معیارهای فراوان به منظور کمی‌‌‌سازی پیوستگی در سیمای سرزمین شده است. به منظور به کارگیری صحیح این معیارها، درک مفهوم پیوستگی سیمای سرزمین براساس دیدگاه‌های گونه مبنا، ضروری به نظر می‌‌‌رسد. در این راستا، نظریه تراوش به عنوان یکی از نظریه‌های پایه در درک پیوستگی سیمای سرزمین، از توانایی و کارآیی بالایی در تعیین آستانه‌های پیوستگی برای زیستگاه گونه موردنظر برخوردار است. این نظریه براساس توزیع تصادفی لکه‌های زیستگاهی به تعیین میزان پیوستگی سیمای سرزمین می‌‌‌پردازد. طبق این نظریه اگر میزان 5928/0 از سیمای سرزمین توسط لکه‌های زیستگاهی به صورت تصادفی اشغال شده باشد، آن گاه می‌‌‌توان گفت که این سیمای سرزمین برای گونه موردنظر پیوسته است. این نظریه اساس مدل‌های شبیه‌‌‌سازی سیمای سرزمین را شکل می‌‌‌دهد و کاربردهای فراوانی در تعیین اثرات تکه‌‌‌تکه شدن زیستگاه، تخمین پیوستگی سیمای سرزمین، تعیین آستانه‌های انقراض و تشخیص لکه‌های زیستگاهی بحرانی دارد. با توجه به نقش مهمی که این نظریه می‌‌‌تواند در بوم‌‌‌شناسی سیمای سرزمین ایفا کند، این مطالعه به توضیح و به کارگیری این نظریه و کاربردهای آن در بوم‌‌‌شناسی سیمای سرزمین می‌‌‌پردازد. در مطالعه حاضر به منظور درک بهتر نظریه تراوش برخی از کاربردهای آن مانند نقش این نظریه در مدل‌های شبیه‌‌‌سازی سیمای سرزمین، تعیین لکه‌های زیستگاهی بحرانی برای یک گونه جغد در مکزیک و شبیه‌‌‌سازی روند نفوذ آتش در جنگل، ‌ارایه شده است.